piątek, 27 września 2013

64.



To była piękna katastrofa…

W oczekiwaniu na wełnę do tkania, w poczuciu, że czas ucieka a ja nie ćwiczę, wyciągnęłam resztki kaszmiru i postanowiłam osnuć krosna. Tak, tak. Kaszmirem z jedwabiem. To głupie, ale co zrobić jak baba się uprze. Głupie, bo kaszmiru i tak niewiele będzie widać.  Później okazało się, że tkanie na tym pięknym włóknie to nie lada wyzwanie. Miałam tego mało ani na wątek, ani na dzierganie i tak by nie starczyło, więc żeby się nie zmarnowało, choć zupełnie nie wiem, jak w domu dziewiarki coś może się zmarnować :)




Zaczęłam od tego, że wybrałam wzór, przewlekłam struny w nicielnicach i stoczyłam długą walkę, by kaszmirowa osnowa przestała się rozwiązywać! Przerzuciłam parę nici wątku i... wzoru nie widać!


 


Rozwiązałam osnowę, wybrałam nowy motyw, stoczyłam kolejną walkę o zawiązanie wszystkiego… i wzór był, ale nie podobał mi się. Rozwiązałam….  W końcu postanowiłam nie próbować i wybrałam zwykły twill 2/2 w jodełkę. Być może podoba mi się tylko taki wzór.




Wątek tańczył na śliskiej osnowie jak chciał. Pełne szaleństwo. Pogodziłam się z porażką. Nie jest ładnie. Białe części z merynosa zawiodły mnie jak nigdy( są bardzo nierówne )…, ale ku zdumieniu, szal zawiązany na szyi prezentuje się bardzo dobrze. Stonowane róże i wrzosy z orzechem są bardzo ciekawym połączeniem i na pewno je powtórzę, bo wełnę farbowałam sama. Całość ładnie się układa, tkanina jest niezwykła w dotyku, ale NIGDY WIĘCEJ :)





Matryczka:

 Nici:
 Osnowa: kaszmir 70%, jedwab 30%
 Wątek: baby merynos 75%, jedwab 25%, baby alpaka 90%, kaszmir  10%
 Płocha: 10, przewlekana na 15
 Wzór: serge 2/2  ( Herringbone Twill)
 Wielkość szala bez frędzli przed praniem: 230x29,5cm
 Wielkość szala bez frędzli po praniu: 220x28cm

wtorek, 17 września 2013

63.



Wrzesień okazuje się dla mnie bardzo pracowity. Czasu brak. Dzieje się dużo, bo tkam, farbuję i przędę jednocześnie. W przerwach zwiedzam. Czyli, jak wszyscy, jestem zarobiona.
Po wielu próbach, w końcu zaczynam odkrywać na tkaninach naturalnie farbowanych to, co chcę. Cierpliwość przy tym zajęciu to cecha podstawowa. Pozbyłam się szarych, dominujących nad wszystkim plam. Walczę o ładne kontrasty i kolor. Nie do końca widać to na zdjęciach, niestety, słońca brak, ale jest znacznie lepiej niż to, co sfotografowałam.  Zamierzam te skrawki oczywiście wykorzystać, ale na razie nie powiem jak ;)





 


Tkanych szali coraz więcej i doświadczeń też. Ostatnia osnowa dała mi popalić, że hej! Ale to dobrze, inaczej trwałabym w „mylnym błędzie”, że chyba już umiem. Nie rwała się, rozluźniała pojedyncze nici. Nie pomagał brak elastyczności, duża ilość jedwabiu, no i oczywiście moje eksperymenty żeby jedną nitkę osnowy zrobić z pięciu pojedynczych… Jak skończę, oczywiście będę pokazywać.






Dotarłam po raz kolejny na Mont St Michel. Tym razem na samą górę. Trwam w zachwycie nad klasztorem, choć surowy, ubogi  i zimny, mogłabym zamieszkać w nim od zaraz. Legenda mówi, że początkowo było to wzgórze pochówków i że nad wyspą unoszą się celtyckie dusze.  Widać dla mnie są  niezwykle przyjazne. W sklepikach z pamiątkami celtyckie talizmany  wszechobecne. Mówi się również, że na wyspie pochowano Juliusza Cezara w złotych butach, ale prawdziwa historia tego miejsca zaczyna się w VIII w. od wzniesienia kaplicy pod wezwaniem św. Michała. Nie będę Was zanudzać historią, dodam jedynie, że właśnie trwają prace nad rozbiorem grobli, likwidacją parkingu pod wyspą i całkowitego  przejęcia dowozu turystów do wyspy autobusami pewnej bardzo znanej firmy, która autobusy na wyspę udostępnia za darmo, ale miejsca parkingowe już za 12 euro/ dzień. Protestują mieszkańcy, mnisi ( podobno jest tam 12 ) i pracownicy, bo wyraźnie widzą, że spada liczba chętnych na dojazd do wyspy. Problem jest dużo bardziej skomplikowany, wiąże się z budową tamy i spowodowaniem, by Mont St Michel było ponownie wyspą, którą, co prawda nie była w VIII wieku, a dużo później, ale co tam … zabawy w rządzenie na całym świecie są takie same, a im wyżej się je uprawia, tym bardziej są bezkarne.







Żeby jednak na koniec nie było politycznie, żałośnie i  smutno, gorąco polecam  filmik o Normandii. Jest piękny i jest w nim wszystko, co chciałabym Wam o moim drugim domu napisać!