37.

Wróciłam.

Długo mnie nie było, bo wybrałam się w bardzo daleką podróż. Było mocno pod górkę i tylko od czasu do czasu dawałam  znać, że jestem. Liczę, że zmieniło się na dobre. Na swojej facebookowej stronie dziękowałam wszystkich za słowa wsparcia i życzenia powrotu do zdrowia. Chcę zrobić to również tutaj. Strach jest rzeczą ludzką, ale jest po ciemnej stronie mocy, więc  kiedy ma się świadomość wsparcia innych, łatwiej go pokonać.

Dziękuję wszystkim, którzy wiedzieli od początku , za każde słowo i życzenie. Dziękuję tym, co nie wiedzieli, bo wiem, że gdybym napisała o tym wprost, wspierali by mnie, jak Ci pierwsi. Dziękuję.

Mam niewiarygodne zaległości we wszystkim. I choć starałam się nie przerywać zajęć, które mnie napędzają , nie byłam w stanie się nimi zająć. Definitywnie zamykam stary, bardzo trudny dla mnie rok. I tylko Opatrzności mogę dziękować, że mogłam go  przeżyć  w Normandii. Teraz,  kiedy płynie we mnie więcej krwi francuskiej ( wierzę, że normandzkiej ) niż własnej, czuję, że sprawy nabiorą innego obrotu.

Dzień dobry!